Heb jij vaak het gevoel dat je niks waard bent?
Dat je jezelf altijd minder dan een ander vindt?
En dat soms zelfs even de gedachte komt dat anderen beter af zijn zonder jou?
Misschien heb je ooit een ervaring gehad waarbij dat gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ is ontstaan.
En misschien nog meerdere ervaringen die je gevoel telkens bevestigden.
Uiteindelijk ben je zelfs gaan denken dat het waar is.
Maar het is niet waar. Voor niemand, dus ook niet voor jou.
Je bent net zo veel waard als ieder ander.
Gewoon, omdat je er bent.
Maar als iemand dat tegen je zegt, komen de woorden niet zo ver bij je binnen.
Hooguit komen ze door je oren in je hoofd, maar ze bereiken je hart niet.
Want dat heb je lang geleden al gesloten.
Niet omdat je dat graag wilde, maar uit bescherming.
Want een open hart is voor jou gelijk gaan staan aan pijn.
Telkens als je de deur van je hart een stukje open deed, werd je gekwetst.
Helemaal logisch dus dat je de deur naar je hart hebt gesloten.
En misschien zelfs wel met een dik slot beveiligd.
Met alleen maar een raampje erin – met daarachter bange, maar verlangende ogen.
Ik zeg je dat er hoop is.
Dat je je kleur weer terug kunt krijgen.
En dat je je hart niet voorgoed gesloten hoeft te houden.