Ergens op de wereld zal er toch nog wel een plaats zijn waar het rustig en vredig is? Soms twijfel ik daar weleens aan. Heel de wereld lijkt in brand te staan en een gezonde samenleving is haast een utopie. Grote groepen mensen lijden onder geweld en armoede, hebben honger of zijn op de vlucht. Via alle mogelijke mediakanalen komen aangrijpende beelden bij ons binnen. We weten vaak niet eens (meer) wat we ermee moeten of kunnen. Bovendien wordt angst in toenemende mate een geduchte tegenstander. Een tegenstander die zich snel in je hart nestelt. We weten dat het een slechte raadgever is, maar we baseren ons handelen er wel steeds meer op.
Informatie die bij ons binnenkomt, zoeken we vaak zelf op. We zien het nieuws op televisie, lezen artikelen in de krant of online en discussiëren over globale vraagstukken via social media. We zijn bijna verslaafd aan externe prikkels. Het lijkt wel of we niet leven als we geen informatie tot ons nemen.
Stilte
Bijna iedereen heeft weleens een moment van ongemakkelijke stilte meegemaakt. Dat voelt niet echt lekker. Maar zeg eens eerlijk: wanneer was jouw moment van gemakkelijke stilte? Zoeken we die stilte nog weleens op? Zoeken we nog actief naar momenten van rust in onze hectische levens?
Degenen die daarmee bezig zijn, hebben vast de ervaring dat het niet makkelijk is om stilte te ervaren. Stil worden van binnen vereist oefening en geduld. Het vereist dat je kunt voelen en dat je controle leert te krijgen over je haast niet te stoppen gedachtewereld. En dan kun je gewoon even ‘zijn’…
De vorm is daarbij een persoonlijke keuze. Actueel zijn begrippen als meditatie, yoga en mindfulness. Ze hebben als gemeenschappelijk kenmerk dat de mens op zoek is naar innerlijke rust om zo het leven aan te kunnen. Op zoek naar duurzaamheid in geluk.
Stop
Het is wel lastig om innerlijke rust te vinden als er dagelijks nieuwe actiepunten op je lijstje verschijnen. En een geslaagde dag met veel afgevinkte taken kan best lekker voelen en tijdelijk rust en voldoening bieden. Maar voordat je het weet, word je weer geleefd door nieuwe prioriteiten, die in veel gevallen de volgende dag alweer op je bordje liggen. Taken en verantwoordelijkheden lijken soms wel de regie over ons leven te hebben genomen. Leven is synoniem geworden voor actief zijn en resultaten behalen. De wereld draait door en wij draaien mee. The show must go on.
We gaan vaak maar door en door, totdat iets waar we geen controle over hebben ons tot de orde roept. Zoiets eenvoudigs als een griep geeft ons aan dat we te ver zijn gegaan, dat we de signalen van ons eigen lichaam en onze eigen geest hebben genegeerd. Zelf heb ik er ook vaak voor gekozen om door te gaan, totdat het echt niet meer ging. Nu nog wel eens, maar een stuk minder – en ik ben me er dan bewust van. Ik voel het als ik over mijn eigen grenzen dreig te gaan en blijkbaar denk ik toch dat ik dan wel ergens een extra voorraad energie vandaan kan halen. Mijn lichaam zet desondanks op een bepaald moment de knop even op stand-by. De kunst is om het niet zover te laten komen.
Moeilijk
Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Het leven vliegt voorbij. Terwijl ik deze zin typ, komt de gedachte bij me op dat ik zelf in theorie al ongeveer op de helft zit… Wat wil ik doen met mijn leven? Wat is de zin van het leven? Leven we eigenlijk wel zoals we willen of komen we op ons sterfbed tot de conclusie dat we het toch anders hadden willen aanpakken?
We zitten bijna allemaal gevangen in een bepaald patroon. En als er iets moeilijk is, is het wel het doorbreken van patronen. We gaan vaak puur uit gewoonte door op de ingeslagen weg, alsof we de automatische piloot hebben aangezet. Maar wat als we zelf het stuur weer in handen zouden nemen? Wat als zekerheden wegvallen en je opeens een nieuwe koers moet bepalen? Wat als we niet meer bang zijn voor nieuwe mogelijkheden? Een patroon verandert pas als het wordt doorbroken. Beter gezegd: als je het zelf doorbreekt.
Wereldverbeteraar
Ik zou enorm graag helpen bij het blussen van de wereldbranden, maar het oplossen van de globale problemen is voor mij onmogelijk. Is er dan niks dat ik kan bijdragen aan een betere wereld? Jazeker wel: in mijn eigen leefomgeving! Maar hoe kan ik iemand helpen gelukkig te worden als ik het zelf niet ben? Hoe kan ik iemand helpen rust te vinden als ik zelf onrustig ben? Wat je niet hebt, kun je niet geven. Eerst aan de slag bij mezelf dus. Of in ieder geval als parallel proces. Een grote schoonmaak voor mijn eigen innerlijk, verwerking van dingen die mij belasten.
Helen
In jezelf kijken en dan actie ondernemen, vraagt moed. Maar als jij jouw patronen niet doorbreekt, is het denkbaar dat ze zo blijven. Misschien wel voor altijd. Je hebt zelf de sleutel in handen: luister naar jezelf, naar je intuïtie, naar je ziel. Noem het hoe je het wilt noemen, maar luister ernaar. Wees wel stil, want die stem in jezelf schreeuwt niet, maar fluistert op een vriendelijke toon.
Vroeger heb ik weleens een lijstje gemaakt met alle lichamelijke klachten waar ik last van had. Dat was een flinke lijst, kan ik je verzekeren. Gelukkig kan ik je ook verzekeren dat die lijst steeds korter wordt. Pijn en ongemak zijn vaak al duurzaam genezen of wezenlijk veranderd. Ik ben er trots op dat ik patronen heb doorbroken en geniet van de onmiskenbare resultaten.
Iedereen mag bij zichzelf te rade gaan. Laat los wat niet meer nodig is en ga zonder angst je eigen hart binnen. Daar kun je innerlijke rust vinden en bovendien een wonderlijke kracht, die je vervolgens onbevreesd kunt uitstralen. Heel de wereld en begin bij jezelf.
~
I’m starting with the man in the mirror
I’m asking him to change his ways
And no message could have been any clearer
If you wanna make the world a better place
Take a look at yourself and then make a change
– Michael Jackson –
En voor sommige lezers:
Ja, natuurlijk is ‘Heal the world’ van dezelfde zanger ook in me opgekomen ;)